Błąd izochronizmu
Błąd izochronizmu określa się jako pewną niedoskonałość układu drgającego, w którym okres jego wahań staje się wyraźnie zależny od amplitudy. W praktyce oznacza to, że wraz ze zmianą amplitudy obserwujemy dodatni bądź ujemny przyrost dobowy poprawki (spieszenie lub późnienie).
Na powstanie błędu izochronizmu wpływają głównie takie czynniki jak:
– nieswobodna praca balansu (cecha konstrukcyjna wychwytu kotwicowego), który podczas udzielania impulsu powoduje, że wraz ze wzrostem amplitudy balansu jego okres maleje i zegar spieszy,
– niedoskonałość sposobu regulacji za pomocą przesuwki – aby możliwe było dokonanie regulacji za pomocą przesuwki zaopatrzonej w dwa kołki obejmujące taśmę sprężyny bez jej uszkodzenia konieczny jest luz między taśmą i kołkami. Luz ten powoduje, że po obrocie balansu o pewien kąt sprężyna dotknie jednego z kołków. Do chwili dotknięcia kołka sprężyna pracuje na całej swojej długości, a po dotknięciu tylko jej większa część, dlatego podczas gdy amplituda balansu powiększa się, zmniejsza się odcinek czasu, w którym sprężyna pracuje na całej swojej długości i z tego powodu okres balansu zmniejsza się. W efekcie przyrost dobowy poprawki spowodowany luzem między kołkami nie jest stały i zależy od amplitudy,
– niewyrównoważenie koła balansu – założenie, że balans obraca się wokół osi przechodzącej dokładnie przez środek jego ciężkości jest w praktyce nieosiągalne. Środek ciężkości balansu zawsze znajdować się będzie w pewnej odległości od osi obrotu. W pozycji pionowej osi balansu, nie powoduje to istotnego wpływu na izochronizm (stałe i bardzo małe siły). Jednak w położeniu poziomym osi, sumują się ruchy harmoniczny i wahadłowy masy balansu wywołane siłą ciężkości. Wpływ niewyrównoważenia balansu będzie występował zatem w pionowym położeniu zegarka i będzie różny w zależności od konkretnego położenia (tzw. błąd pozycyjny).