Sklep CH24
W sklepie CH24 postawiliśmy przede wszystkim na popularne i lubiane produkty – narzędzia, paski czy albumy o zegarkach.
Gwarantujemy przy tym najwyższą jakość!
Airy George Biddell (1801-1892) — astronom angielski, dyrektor Obserwatorium Astronomicznego w Greenwich; autor opracowań o wychwytach, zaziębieniach i przekładniach zegarowych, o wpływie magnetyzmu na pracę chronometru oraz sławnego teorematu Airy o wpływie impulsu napadowego na okres wahań regulatora zegarowego.
Arnant — zegarmistrz francuski; pracował w Paryżu w latach 1730-1749; w roku 1741 wynalazł wychwyt nożycowy, do dużych zegarów wahadłowych.
Arnold John (1736-1799) — angielski wytwórca chronometrów; ulepszył konstrukcję chronometr6w dzięki kilku swoim wynalazkom. Najważniejsze to włos śrubowy (walcowy) z krzywa końcową oraz bimetalowy balans kompensacyjny.
Bain Alexander (1811-1877) — Szkot, zegarmistrz z Edynburga; w roku 1841 skonstruował elektryczny zegar wahadłowy bez napędu mechanicznego i bez przekładni chodu; wahadło otrzymywało impulsy od elektromagnesu i nadawało ruch obrotowy przekładni wskazań.
Becker Gustaw (1819-1885) — zegarmistrz z Oleśnicy; w roku 1850 założył w Świebodzicach pracownię zegarmistrzowską zatrudniającą kilku pracowników, wytwarzającą zegary wahadłowe ścienne i podłogowe; od roku 1892 pracownia ta przekształciła się w fabrykę.
Breguet Abraham Louis (1747-1823) —zegarmistrz szwajcarski, pracujący także w Paryżu; jego mechanizmy odznaczały się oryginalnością i doskonałością wykonania oraz wyjątkowym pięknem; w roku 1801 wynalazł urządzenie obiegowe wychwytu (tourbillon), wychwyt kotwicowy z podzieloną powierzchnią impulsu oraz „piętrowy” włos spiralny nazywany włosem bregetowskim, który do tej pory jest stosowany w zegarkach.
Czapek Franciszek — zegarmistrz, pierwszy wspólnik Antoniego Patka w Genewie, autor broszury: „Słów kilka o zegarmistrzostwie”, wydanej w Lipsku w języku polskim, w roku 1850.
Fatio Nicolas albo Facio de Duillier (1664-1753) — matematyk szwajcarski; od roku 1687 mieszkał w Londynie i pracował jako optyk; jest wynalazcą rubinowych kamieni łożyskowych do zegarków; w roku 1704 Fatio N. i J. Debaufre otrzymali patent na ten wynalazek.
Galileo Galilei (Galileusz) (1564-1642) —wielki fizyk i astronom włoski; dokonał wielu odkryć z dziedziny mechaniki i astronomii oraz odkrył i ogłosił prawa ruchu wahadła.
Gerbert z Aurillac — papież Sylwester II (935-1003), dawny mnich benedyktyński, znakomity uczony: fizyk, matematyk i mechanik; około roku 1000 zbudował pierwszy zegar mechaniczny z wychwytem.
Graham George (1673-1751) — sławny zegarmistrz angielski, uczeń, a następnie wspólnik Tompiona T.; ulepszył wynaleziony przez Tompiona w roku 1695 wychwyt cylindrowy do zegarków; w roku 1715 wynalazł wychwyt spoczynkowy do zegarów wahadłowych, nazwany od jego nazwiska wychwytem Grahama; w roku 1726 wynalazł rtęciowe wahadło kompensacyjne.
Gugenmus Michał (Mikołaj), jego syn Franciszek i wnuk Antoni — sławni zegarmistrze warszawscy; Michał przeprowadził oddzielenie cechu zegarmistrzowskiego od ślusarskiego w roku 1752; Franciszek (1740-1820) był nadwornym zegarmistrzem króla Stanisława Augusta; Antoni (1777-1850) wykonał zegar wieżowy do pałacu Kazimierzowskiego w roku 1820.
Guillaume Charles Edward (1861-1938) — fizyk szwajcarski, zdobywca nagrody Nobla, wynalazca inwaru i balansu kompensacyjnego; autor wielu opracowań z dziedziny fizyki i mechaniki precyzyjnej, wydanych w Paryżu.
Halin Philipp Matthãus (1739-1790) —duchowny niemiecki, sławny zegarmistrz i mechanik; w roku 1761 zbudował pierwszy zegar planetowy wskazujący ruch planet i ich satelitów; wprowadził wiele ulepszeń do zegarów.
Harrison John (1693-1776) — angielski konstruktor chronometrów; wprowadził wiele ulepszeń do zegarów; w roku 1726 skonstruował rusztowe wahadło kompensacyjne; w roku 1759 zbudował swój czwarty z kolei chronometr, za który po odbyciu próbnej podróży morskiej, w roku 1761 otrzymał nagrodę 20 000 funtów szterlingów od parlamentu angielskiego.
Hautefeuille Jean (1647-1724) — fizyk francuski, ksiądz; zajmował się problemem mierzenia czasu; wynalazł zegar wahadłowy z samoczynnym naciągiem oraz wychwyt kotwicowy połączony z balansem przez zębatkę łukową, zazębiającą się z zębnikiem osadzonym na osi balansu; zastosował do balansu sprężynkę śrubową zamiast szczeciny, jednak nie przyznano mu pierwszeństwa wynalazku włosa zegarkowego o kształcie spirali.
Henlein albo Hele Peter (1479-1542) —zegarmistrz niemiecki; w roku 1510 wykonał pierwszy zegarek noszony, co dało początek rozwoju zegarków kieszonkowych.
Hipp Matthias (1813-1893) — szwajcarski konstruktor zegarów elektrycznych; w roku 1860 zbudował pierwszy zegar elektryczny; w roku 1865 skonstruował zegar z ulepszonym napędem elektrycznym wahadła.
Hooke Robert (1635-1703) — fizyki matematyk angielski, zajmujący się szczególnie problemem pomiaru czasu; w roku 1676 wynalazł wychwyt hakowy do zegara wahadłowego; odkrył prawo, które głosi, że odkształcenie sprężyste jest proporcjonalne do siły odkształcającej.
Huygens Christian (1629-1695) — holenderski fizyk i astronom; w roku 1656 opracował teorię wahadła na podstawie praw ruchu wahadłowego odkrytych przez Galileo G.; w roku 1657 skonstruował pierwszy zegar wahadłowy; w roku 1675 wynalazł regulator balansowy z włosem w kształcie spirali.
Ingold Pierre Frederic (1787-1878) —szwajcarski mechanik i zegarmistrz; wynalazca frezów I. do poprawiania zębów kół zegarkowych; wykonał zegarek nakręcany przez obracanie wieczka koperty oraz zegar figuralny ze śpiewającym ptaszkiem.
Jürgensen Urban (1776-1830) — zegarmistrz duński; w roku 1807 zbudował chronometr kieszonkowy.
Ketterer Franz Anton (1676-1750) — niemiecki wytwórca zegarów drewnianych w Schrambergu; wprowadził do nich wiele ulepszeń i wynalazł zegar kukułkowy.
Kochański, Adam Adamandy (1631-1700) — uczony polski, matematyk i fizyk, wykładowca w latach 1657-1660 w Moguncji i w roku 1667 we Florencji, późniejszy bibliotekarz i nadworny matematyk króla Jena III Sobieskiego, ksiądz T. J. (jezuita); napisał pierwszy ogólny wykład teorii zegara w języku łacińskim, wydany w roku 1664; opracował wiele projektów zastosowania wahadła do zegara oraz wiele ulepszeń mechanizmu zegarowego; w roku 1659 opracował nowy, nieznany jeszcze regulator do zegara, tzw. wahacz magnetyczny, podobny do balansu bez włosa; w roku 1672 zastosował włos w kształcie spirali (włos spiralny) do balansu zamiast szczecinek; w roku 1687 wynalazł sprężynkową zawieszkę wahadła zamiast niki; byt propagatorem heliocentrycznego układu naszego systemu planetarnego; skonstruował wraz z Heweliuszem zegar słoneczny na frontonie pałacu wilanowskiego.
Kopernik Mikołaj (1473-1543) — wybitny astronom polski, a także ekonomista, prawnik i medyk; urodził się w Toruniu, studia odbywał w Krakowie, Bolonii, Padwie i Ferrarze; od roku 1497 pracował we własnym obserwatorium we Fromborku; autor wielu prac z astronomii oraz słynnego dzieła: „De revolutionibus orbium coelestium” (,,0 obrotach sfer niebieskich”), w którym opisał stworzoną przez siebie nową, heliocentryczną teorię budowy naszego układu planetarnego; według tej teorii Słońce jest centrum, wokół którego krąży Ziemia i inne planety; zajmował się też teorią budowy zegara; jeden rozdział wspomnianego dzieła poświęcił zagadnieniom ruchu wahadłowego.
Korycki Piotr (1874-1940) — zegarmistrz amator, żyjący i pracujący w Warszawie, konstruktor i wykonawca zegarów skomplikowanych; ksiądz.
Krofitsch (1755-?) zegarmistrz amator, w roku 1820 ukończył budowę zegara planetarnego o 35 tarczach, nad którym pracował 40 lat; ksiądz.
Krosz Gotfryd (1729-1813) — zegarmistrz królewski, wieloletni tzw. starszy cechu zegarmistrzów w Krakowie; w roku 1797 utworzył osobny cech zegarmistrzów, oddzielając go od cechu ślusarzy.
Le Roy Pierre (1717-1785) — francuski konstruktor chronometrów; wynalazca wychwytu chronometrowego w roku 1748 oraz pierwszego balansu kompensacyjnego.
Mudge Thomas (1715-1794) — sławny zegarmistrz angielski, uczeń Grahama G.; w roku 1757 wynalazł swobodny wychwyt kotwicowy, tzw. wychwyt Mudge’a, oraz pierwszy zastosował rubinowe palety i palec przerzutowy.
Patek Antoni Norbert (1811-1877) —arystokrata polski, hrabia, zegarmistrz, uczestnik powstania listopadowego; po upadku powstania, w roku 1831, wyemigrował do Szwajcarii, gdzie wraz z Franciszkiem Czapkiem założył w Genewie zakład produkcji zegarków; od roku 1845 Patek i Czapek prowadzili osobne zakłady, a do firmy z Patkiem dołączył Philippe Adrien, późniejszy zięć Patka i wynalazca naciągu główkowego; firma PATEK-PHILIPPE istnieje do dziś i słynie z produkcji najkosztowniejszych zegarów i zegarków.
Perron L. (1779-1836) — zegarmistrz z Besanson; wykonawca dobrych zegarów i zegarków; wynalazca wychwytu kołkowego w 1798 r.; w 1819 r. wykonał pierwszy chronometr w Besanson; napisał i opublikował w 1834 r. „Historię zegarmistrzostwa” w języku francuskim.
Philippe Adrien (1815-1894) — zegarmistrz francuski, wspólnik i zięć Patka
A. N., wynalazca naciągu główkowego zegarka w roku 1842.
Riefier Siegmund (1847-1912) — niemiecki konstruktor precyzyjnych zegarów astronomicznych; wynalazł trzy wychwyty noszące jego imię oraz rtęciowe wahadło kompensacyjne.
Roskopf Georg Friedrich (1813-1889) —wybitny zegarmistrz szwajcarski (La Chaux-de Fonds); z pochodzenia Niemiec, uzyskał obywatelstwo szwajcarskie; na przełomie lat 1867 i 1868 skonstruował tani zegarek kieszonkowy i rozwinął jego produkcję, nakręcany główką, odporny na uszkodzenia, nazywany od jego nazwiska zegarkiem roskopfowym.
Shortt W. H. – angielski konstruktor; w roku 1924 zbudował zegar zespolony o dwóch wahadłach: jedno, niezależne, waha się zupełnie swobodnie, a drugie, zależne, jest zsynchronizowane z pierwszym; zegary tego typu odznaczają się dużą dokładnością chodu.
Strasser Ludwig (1853-1917) — wykładowca i dyrektor szkoły zegarmistrzowskiej w Glashütte, wynalazca wychwytu swobodnego sprężynowego, stosowanego w precyzyjnych zegarach astronomicznych.
Tompion Thomas (1639-1713) — zegarmistrz angielski, jeden z najbardziej znanych producentów zegarów i zegarków balansowych; wynalazca wychwytu cylindrowego w roku 1695; wyuczył wielu zegarmistrzów, m. in. Grahama G., z którym później współpracował.