Renaud Tixier Chapter 1: Monday [dostępność, cena]

Magdalena Piekarska22.03.202422.03.20246 min. czytania

Ogromne doświadczenie i status gwiazdy plus wyjątkowy talent wschodzącej gwiazdy zegarmistrzostwa. Dwie różne osobowości oraz lista siedmiu pomysłów do zrealizowania. Oto pierwszy z nich: model Monday.

Nazwa Renaud Tixier brzmi znajomo? A przynajmniej jej pierwszy człon? Tak, ponieważ stoi za nią Dominique Renaud. Ten Dominique Renaud, który w latach 80. XX w. razem z Giulio Papim otworzył studio Renaud & Papi, specjalizujące się w tworzeniu skomplikowanych mechanizmów (repetycje minutowe, Grande Sonnerie, chronografy, tourbillony). Ich pierwszym klientem była firma IWC, kierowana wtedy przez Güntera Blümleina. To na jego zlecenie powstał mechanizm, legendarnego dziś modelu Grande Complication Ref. 3770, w tamtym czasie jednego z najbardziej skomplikowanych zegarków na rynku. Günter Blümlein zlecił firmie Renaud & Papi także stworzenie pierwszych kalibrów dla reaktywowanej marki  A. Lange & Söhne, dla której powstał m.in. słynny tourbillon fusée.

Studio cały czas się rozwijało, a kiedy po sprzedaży udziałów zmieniło nazwę na Audemars Piguet Renaud Papi (APRP), wśród jego klientów znalazło się kilka prestiżowych marek (oprócz Audemars Piguet, także m.in. A. Lange & Söhne, Jaeger-LeCoultre, Richard Mille, Cartier, Breguet, Ulysse Nardin, Girard Perregaux, Parmigiani, Franck Muller, Harry Winston). W 2000 r. Dominique Renaud zdecydował się opuścić firmę i na ok. 12 lat przeniósł się na południe Francji.

Kilka lat temu wrócił do Szwajcarii i w 2016 r. świat znowu o nim usłyszał, gdy pod własną marką, stworzył koncepcyjny model DR01 z nowatorskim wychwytem. Początkowo D. Renaud planował wypuszczenie dwunastu sztuk (każda miała kosztować 1 mln. CHF), lecz ze względu na różne problemy, także biznesowe, zegarek powstał tylko w jednym egzemplarzu i nigdy nie trafił do produkcji. Ale dzięki odbywającym się prezentacjom modelu DR01, na jednej z konferencji prasowych, Dominique Renaud spotkał młodego, bardzo utalentowanego zegarmistrza Juliena Tixiera (Tixier miał wtedy zaledwie 23 lata).

Kim jest Julien Tixier? Po zakończeniu nauki w kilku szkołach zegarmistrzowskich, trafił najpierw do Parmigiani Fleurier, gdzie pracował m.in. nad konstrukcją niezwykłego zegara-automatu Hippologia. Kolejną firmą był Laurent Fleurier – tam J. Tixier przede wszystkim zajmował się dekoracją mechanizmów. Po trzech latach postanowił jednak usamodzielnić się i zaczął konstruować mechanizmy na zamówienie (stworzył m.in. trzyosiowy tourbillon z repetycją minutową, który w całości wykonał ręcznie). W swojej pracy, Julien Tixier wykorzystuje zarówno stare, historyczne maszyny, jak i nowoczesne technologie, i dzisiaj jest jednym z kilku zegarmistrzów, którzy potrafią stworzyć kompletny zegarek: od koperty, bransolety, aż po mechanizm.

Pierwszym wspólnym dziełem Dominique’a Renauda i Juliena Tixiera był szalony zegarmistrzowski projekt Tempus Fugit, z sekularnym wiecznym kalendarzem i spersonalizowaną funkcją wstecznego odliczania długości życia właściciela zegarka.

Kolejny projekt to także wyjątkowy zegarek: unikat Secular Perpetual Calendar, stworzony w ubiegłym roku dla marki Furlan Marri na aukcję Only Watch. Podobnie jak Tempus Fugit ma sekularny wieczny kalendarz – komplikację, której prawie nie widuje się we współczesnym zegarmistrzostwie (w 1989 r. Patek Philippe zastosował ją w zegarku kieszonkowym Calibre 89).

Mając na koncie dwie udane kreacje, Dominique Renaud i Julien Tixier stwierdzili, że nadszedł czas, by przenieść tę współpracę na wyższy poziom. Postanowili więc stworzyć własną markę. Nazwali ją Renaud Tixier i właśnie pokazali swój pierwszy zegarek. Wszystko działo się w ekspresowym tempie – od opracowania koncepcji marki do gotowego produktu minął zaledwie rok. Obaj byli zgodni co do założeń marki Renaud Tixier: ustalili, że na nowo zinterpretują (w domyśle: udoskonalą) siedem podstawowych zasad tradycyjnego zegarmistrzostwa. Odpowiednikiem każdej z nich będzie wybrany dzień tygodnia.

Chapter 1: Monday

Na pierwszy ogień poszedł automatyczny naciąg z mikrorotorem. Mikrorotor różni się od tradycyjnego wahnika nie tylko rozmiarem (jest dużo mniejszy), lecz także kształtem i rozmieszczeniem. Jest zintegrowany z mechanizmem, dzięki czemu werk, a co za tym idzie koperta mogą być cieńsze. Poza tym, tego typu mechanizm wygląda ładniej, ponieważ widać więcej jego części (tradycyjny wahnik zakrywa wiele z nich).

Dlaczego więc mikrorotor jest tak rzadko stosowany? Ze względu na nieefektywność. Mała masa zamachowa dostarcza niewiele energii, dlatego sprężyna rzadko jest w pełni nakręcona (wymaga to dużo więcej ruchu niż w przypadku wahnika). Jeżeli więc właściciel zegarka jest osobą niezbyt ruchliwą, ruchami ręki nie nakręci dobrze sprężyny, a zatem jego zegarek będzie chodził niedokładnie.

I właśnie z tym problemem postanowił zmierzyć się Dominique Renaud. Pierwszy pomysł, jaki mu przyszedł do głowy to wymyślenie sposobu, w jaki można by zagospodarować całą energię wytwarzaną przez użytkownika zegarka. Zwłaszcza tę pochodzącą z ciągłych, małych wstrząsów, których tradycyjny mikrorotor nie przetwarza. Ostatecznie doprowadziło to do powstania tzw. „tancerza”, tj. mechanizmu pomocniczego, poprawiającego wydajność mikrorotora. Mechanizm ten składa się z platynowego koła zamachowego ze sprężyną pośrodku.

Co było punktem wyjścia przy tworzeniu tej konstrukcji? Zakładając, że większość energii obrotowej jest magazynowana na zewnątrz masy zamachowej, D. Renaud postanowił wyciąć środkową część mikrorotora i w tej, niewykorzystanej dotychczas, przestrzeni umieścić tzw. „tancerza”. Gdy rotor wykonuje nawet najmniejszy ruch, „tancerz”, także się obraca za pomocą elastycznej, skalibrowanej sprężyny. Platynowa masa zamachowa służy więc jako dodatkowy, centralny „silnik” mikrorotora.

Aby „tancerz” mógł funkcjonować nie tylko jako silnik, lecz także jako amortyzator, który jednocześnie przyjmuje większe wstrząsy i zamienia je w energię, D. Renaud dodał do niego „stopę z piętą”. Duża sprężyna łączy w nim oś centralną z mechanizmem, działając jak katapulta. Kolejna sprężyna wystaje z osi w przeciwnym kierunku: niczym stopa z piętą (w przypadku silnego wstrząsu zatrzymuje się i służy jako amortyzator). Górna część sprężyny ma kształt wieszaka, który mocuje koło zamachowe do osi. Pod wpływem wstrząsu, pięta uderza w wieszak, uwalniając go i umożliwiając przekazanie mocy sprężynie. A gdy energia zostanie przekazana do mechanizmu, sprężyna powraca na miejsce. Mechanizm ma też dodatkowe sprzęgło, które zapobiega nakręcaniu się w złym kierunku.

Zaprojektowany przez D. Renauda, mikrorotor jest zrobiony ze złota i nakręca sprężynę w obu kierunkach, natomiast umieszczony w jego środkowej części, platynowy „tancerz” porusza się swobodnie tylko w jednym kierunku. Cel został osiągnięty: energia wytworzona przez obie masy zamachowe jest wystarczająca, by zapewnić zegarkowi 60-godzinną rezerwę chodu.

„Tancerz” to jeden z elementów kalibru RTVI2023, skonstruowanego specjalnie dla modelu Monday. Automatyczny kaliber RTVI2023 składa się z 315 części i pracuje z nietypową częstotliwością 18 000 wahnięć na godzinę (2,5 Hz). Wyróżnia się też niezwykłą urodą: pod przezroczystym deklem widać fantazyjnie wygięte mostki znajdujące się nad mikrorotorem, przekładnią i balansem, a także pięknie wykończone elementy (ręczne fazowanie, polerowane), w tym bęben sprężyny pokryty odrobiną fioletowej emalii Grand Feu (niekonwencjonalny, ale bardzo elegancki detal). 

Fragmenty kalibru RTVI2023 widać też na tarczy zegarka: w oknie na godz. 9. znajduje się mikrorotor. Po przeciwnej stronie, w nietypowym miejscu, bo na godz. 4. umieszczono mały sekundnik. Ten, z pozoru, prosty zegarek z ciemnoszarą tarczą i trzema wskazówkami ma kopertę o średnicy 40,8 mm, zrobioną z różowego lub białego złota (wysokość 11 mm). Jest oferowany z paskiem, ręcznie uszytym ze skóry aligatora lub ze skóry cielęcej, w kolorze czarnym, czekoladowym lub granatowym i wykończonym złotym zapięciem na trzpień. 

Pierwsze egzemplarze modelu Monday mają trafić na rynek do końca br. Ich cena wyniesie 79 000 CHF (~348 000 PLN) i trzeba doliczyć do niej VAT.